Rubaiyat (Baía Branca)

(...) As Rubaiyat (...) trataban dun pracer destemido, dun dionisismo que falaba coa morte con naturalidade e concisión, economía da sintaxe (...): poemas de mocidade, transgresores, de gozo do viño, tabernarios, do paso do tempo, da natureza (no xardín), de amor erótico, de desamor, do ciclo pracer e dor, relación de opostos, da vaidade, teolóxicos, das aparencias, crítica das institucións (en especial da relixiosa), do pasar dos camiñantes pola paisaxe, dos perigos do camiño, da soidade, dos libros, do rodar de vida e morte (no torno do oleiro), da identidade co mundo e de todo con todo, do pasaxeiro, da confusión, da necidade, o destino, a amizade, a humildade e a compaixón, da natureza da morte, da vellez, da derrota, das estrelas, do desexo... Todo un repertorio.